ΑΚΜΗ

Η κοινή ακμή (acne vulgaris) αποτελεί τη πιο συχνή δερματική πάθηση, αποτελώντας τη διάγνωση για 10.2 εκατομμύρια ασθενείς ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η ίδια  παρότι δε συνιστά μια απειλητική για τη ζωή του ατόμου νόσο, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα ζωής του καθώς μπορεί να διαθέτει μακροχρόνια διάρκεια και επίσης να επιφέρει μόνιμες δερματικές βλάβες, ευνοώντας την ανάπτυξη συναισθημάτων κατάθλιψης, μειωμένης αυτοεκτίμησης και κοινωνικής απόσυρσης  Εκτός από τα ανωτέρω, η ακμή συνιστά ταυτόχρονα και σημαντικό οικονομικό πρόβλημα, καθώς το παγκόσμιο κόστος για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της αντιπροσωπεύει το 12.6% του συνολικού ποσού που διατίθεται για τη θεραπεία των δερματικών παθήσεων. Επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το κόστος της συστηματικής θεραπείας της ακμής ανέρχεται στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως. Συνεπάγεται πως η ακμή αποτελεί ένα σημαντικό κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα, το οποίο δύναται να περιοριστεί με την κατανόηση των μηχανισμών παθογένειας του και κατ’επέκταση με την αποφυγή των αιτιολογικών παραγόντων.

Η ακμή αποτελεί νόσο κυρίως της εφηβικής ηλικίας, προσβάλλοντας το 80% των ατόμων της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας. Στα κορίτσια παρατηρείται συχνότερα στις ηλικίες των 14 έως 17 ετών, ενώ στα αγόρια μεταξύ των 16 έως 19 ετών. Στοιχεία ακμής μπορούν να πρωτοεμφανιστούν και στην ηλικία των 25 ετών ή και μεγαλύτερη, αλλά τα περιστατικά αυτά αντιπροσωπεύουν μικρό ποσοστό. Μεταξύ των δυο φύλων, η νόσος είναι βαρύτερη σε άτομα του ανδρικού φύλου.Η επίπτωση της νόσου είναι χαμηλή στους Ασιάτες και στη μαύρη φυλή, ενώ παρατηρείται σπάνια στην Κίνα.

Η ακμή εξελίσσεται με υφέσεις και εξάρσεις που διαρκούν γύρω στα 2-3 χρόνια και σταδιακά υποχωρεί στο 25^ο έτος της ηλικίας. Ωστόσο 5 % των γυναικών και 1 % των ανδρών με ακμή εξακολουθούν να πάσχουν από τη νόσο μέχρι την ηλικία των 40 ετών.

Η ακμή αποτελεί ένα νόσημα πολυπαραγοντικής αιτιολογίας που προσβάλλει κυρίως το πρόσωπο, στήθος, ράχη και ώμους. Με βάση τα έως σήμερα δεδομένα θεωρείται πως είναι το τελικό αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της ανώμαλης κερατινοποίησης των τριχοθυλακίων με ορμονικούς και μικροβιακούς παράγοντες σε άτομα με γενετική προδιάθεση για ανάπτυξη ακμής. Στην αλληλεπίδραση αυτή σημαντικότατος είναι ο ρόλος που διαδραματίζει η φλεγμονή όχι μόνο στην έναρξη αλλά και στη συντήρηση και επιδείνωση της  ακμής.